 |
|---|
Tras unha peza rematada de ourivería compostelana existe moito traballo de fondo; dende a fundición do metal, a preparación da chapa e o arame, darlle forma ao arame para convertilo en filigrana, facer as batas que van a rodear o acibeche e coráis, as boliñas de prata, preparación do deseño, todo dun xeito artesanal...e isto antes de comezar!.......logo de todo este traballiño con boa música e moito agarimo, a peza comeza a danzar xunto as mans....procesos..
Susi Gesto.
La filigrana en la orfebrería gallega.
A ourivería popular galega identifícase coa técnica entendida “equivocadamente”como filigrana, é dicir,
unha forma de traballo que ten no fío de ouro e prata os seus recursos máis directos.
En realidade trátase de extructuras armilares de fio onde se sobrepoñen as chapiñas, bólas e medias esferas
como elementos decorativos. As súas solucións ornamentáis son semellantes ás dos encaixes que realizan as palilleiras,
e semella que con elas quere competir en canto a delicadeza e sutís deseños.
A ourivería tradicional en Galicia. de Fernando Martínez Vilanova.
A segueta é como unha prolongación das mans para un ourive, o proceso de cortar o metal con ela chamáselle calado, unha ferramenta fundamental dos procesos de creacción, neste caso da técnica da filigrana compostelán.
Lembro cando meu pai nos mercou un banco de traballo dividido en tres partes , para ensinarnos o oficio cando tiñamos 7 ou 8 anos, unha das cousas que mellor faciamos era romper pelos, que se chama a serriña que cala os metáis.
Na técnica da filigrana cando rematas co segueteado, xa ves o resultado do traballo podes visualizar a peza rematada, as formas atopan o movimento ansiado, xa só queda repasar, lixar, pulir…o traballo mecánico…xa queda menos para ver o resultado final.
"No pienso, claro, que el taller de los artesanos sea la imagen de la perfección; creo que su misma imperfección nos indica cómo podríamos humanizar a nuestra sociedad: su imperfección es la de los hombres, no la de los sistemas. Por sus dimensiones y por el número de personas que la componen, la comunidad de los artesanos es propicia a la convivencia democrática; su organización es jerárquica pero no autoritaria y su jerarquía no está fundada en el poder sino en el saber hacer: maestros, oficiales, aprendices; en fin, el trabajo artesanal es un quehacer que participa también del juego y de la creación. Después de habernos dado una lección de sensibilidad y fantasía, la artesanía nos da una de política."
Octavio Paz.
Traballo baixo as pautas da imperfección e do inacabado, inspirándome na propia natureza sempre en constante transformación, visualizando en cada momento a evolución dos procesos creativos e a mutación das formas e das ideas, da man da fotofrafía como ferramenta para crear un vínculo íntimo e persoal entre a peza máis eu.
